Er was eens een jongen die in de laatste klas van de middelbare school zat. Tijdens de Nederlandse les gaf zijn lerares de klas de opdracht om een opstel te schrijven. Onderwerp van het opstel was: wat is je droom? De jongen raakte tijdens het schrijven helemaal in zijn element. Hij schreef dat hij naar Amerika wilde emigreren om daar een ranch te beginnen. Hij droomde van een groot terrein, wel 500 ha. Hij zag helemaal voor zich hoe hij alles zou inrichten, wat voor dieren er liepen en hoe hij in zijn inkomen zou voorzien.

Trots leverde hij zijn opstel in bij de docente. De volgende dag kreeg iedereen het opstel terug. De lerares had ze allemaal gelezen. Bij hem stond ze stil om te vertellen dat ze hem een onvoldoende had gegeven. Ze vroeg hem na de les te blijven zodat ze het met kon bespreken. Ze stak na de les meteen van wal. Ze vroeg zich af hoe hij kon denken dat hij met zijn afkomst een ranch kon beginnen. Als ze een opdracht gaf om een opstel te schrijven over je droom, was het vanzelfsprekend de bedoeling om te schrijven over een realistische droom. De lerares gaf hem de opdracht om diezelfde avond een nieuw opstel te schrijven en nu over een haalbare droom.
De jongen was helemaal van slag. Hij ging naar huis. ’s Avonds vertelde hij zijn vader wat er gebeurd was en vroeg hem wat hij nu moest doen. Zijn vader zei: “Denk er rustig over na. Er komt vanzelf een oplossing naar boven die voor jou het beste is.” Nou, dacht de jongen, wat heb ik daar nou aan?! Hij nam de raad toch aan. Hij nam de tijd voor zichzelf en ging sudderen en broeden…..
De volgende dag vroeg de docente naar zijn nieuwe opstel. Tot haar verbazing zei de jongen dat hij geen nieuw opstel had geschreven. Ze vroeg hem waarom niet. Hij zei: weet u, laten we het houden zoals het is. Dan bent u gelukkig met het geven van die onvoldoende en ik ben gelukkig met mijn droom.